czego nie można […] o tym trzeba milczeć.

Ludwig Wittgenstein’s passion for looking, not thinking

Ray Monk decodes the philosophy in the philosopher’s photographs.

…………………….

It was fundamental to Wittgenstein’s thinking – both in his early work Tractatus Logico-Philosophicus and in his later work Philosophical Investigations – that not everything we can see and therefore not everything we can mentally grasp can be put into words. In the Tractatus, this appears as the distinction between what can be said and what has to be shown. “Whereof one cannot speak, thereof one must be silent,” runs the famed last sentence of the book but, as Wittgenstein made clear in private conversation and correspondence, he believed those things about which we have to be silent to be the most important. (Compare this with the logical positivist Otto Neurath, who, echoing Wittgenstein, declared: “We must indeed be silent – but not about anything.”)

…………………….
a ponadto przypominamy, że dziś pełnia jest:
i można się spotkać. i pomilczeć, razem: wszak taka pełnia – ponoć raz na kilka lat się trafia…

Wspomina Richard Dawkins:

Wiele lat później, gdy sam zostałem wykładowcą, miałem studentkę, która przyjęła niecodzienny nawyk. Gdy zadawałem jej wymagające głębszego namysłu pytanie, zaciskała powieki, nagłym ruchem opuszczała głowę na piersi i trwała tak w bezruchu nawet pół minuty, po czym podnosiła głowę, otwierała oczy i udzielała płynnej, inteligentnej odpowiedzi. Bawiło mnie to i któregoś dnia odegrałem tę scenkę, aby zabawić kolegów po obiedzie.
Znajdował się wśród nich pewien wybitny lozof z Oxfordu. Gdy tylko zobaczył mój pokaz, powiedział:
„To Wittgenstein! Czy ona nie nazywa się czasem…?” Zaskoczony przyznałem, że istotnie.
„Tak właśnie myślałem”, stwierdził mój kolega. „Oboje jej rodzice są lozofami i oddanymi uczniami Wittgensteina”. Nawyk wielkiego lozofa przeniósł się, za pośrednictwem jednego lub obojga rodziców, na moją studentkę. Przypuszczam, że choć tę scenkę odegrałem dla żartu, muszę się zaliczyć do czwartej generacji osób, przenoszących ten gest. A kto wie, skąd wziął się on u samego Wittgensteina?

Ukrytą wiedzę nazywano kiedyś prawdą zaginioną, utraconą, zapomnianą, zasłoniętą, i przeżytą. I do każdego z określeń dopisywano przepisy, oparte na przesądach, zabobonach, gusłach przepowiedniach,

Sł. Gołaszewski „Reggae Rastafari [regementarz]”
(str. 275)
…………………….
do zobaczenia.